Czarna komedia nie jest gatunkiem, który możemy wiązać z wielkimi kinowymi hitami. Dlaczego tak się dzieje? Czy może jest to typ kina niszowego z założenia? Z pewnością, wiele horrorów klasy B, które mają fanów na całym świecie, bazuje na czarnym humorze, zahaczającym już nieco o granice dobrego smaku. Warto tutaj przytoczyć słynnego "Toksycznego mściciela" czy "Martwe zło". Pomimo tego gatunek ten na pewno nie jest nakierowany na jakąś konkretną grupę ludzi, więc czemu nie zyskuje pierwszych miejsc w kinowych rankingach? Prawdopodobnie dlatego, że pomimo swej otwartości może przybierać bardzo specyficzne formy, w zależności od twórców filmowych, którzy go wykorzystują.
Bracia Coen są jednymi z tych reżyserów, którzy umiejętnie posłużyli się tym gatunkiem filmowym. Kolejny raz nie zawiedli swoich fanów i kolejny raz rozczarowali wyjadaczy popcornu. Na ekranie ujrzymy, na pierwszy rzut oka, prostą historię zwykłego obywatela USA. Larry Gopnik (Michael Stuhlbarg), Żyd pracujący jako wykładowca na uniwersytecie, do niedawna nie przejmował się wieloma problemami i wydawało mu się, że wszystko robi w jak najlepszym porządku. Jednak od dnia, kiedy żona oznajmiła mu chęć rozwiedzenia się z nim, wszystko zaczęło się walić. Główny bohater zostaje wplątany w wir nieszczęśliwych wydarzeń i jak na złość, nikt nie potrafi mu w jakikolwiek sposób pomóc. Pocieszeniem jest jedynie opalająca się sąsiadka, która swoim wyglądem i zachowaniem przywodzi na myśl słynną Mrs. Robinson z "Absolwenta".
Cała historia jest opowiedziana z bardzo dużą dozą ironii i aż kipi coenowskim poczuciem humoru. Momentami film może nam się wydawać aż nazbyt poważny i widz, który nigdy wcześniej nie zetknął się z twórczością braci, może mieć problem w wyłapaniu niektórych charakterystycznych dla Coenów chwytów komediowych. Jednak nie powinno to nic ujmować filmowi, albowiem Michael Stuhlbarg w roli Larrye'go Gopnika ukazuje swój świetny kunszt aktorski! Aktor niezbyt popularny, ale perfekcyjnie pasujący do roli mało pewnego siebie przeciętnego obywatela klasy średniej. Poza tym, mamy przerysowany klimat lat 60., przeciętnej dzielnicy domków jednorodzinnych w USA, co idealnie pasuje do całej reszty elementów dzieła. Muzyka Jefferson Airplane w połączeniu z wybrykami syna głównego bohatera (Aaron Wolff) może rozśmieszać i dać odczuć klimat tamtych lat.
Film godny polecenia każdemu fanowi braci Joel’a i Ethana Coenów. Jak wcześniej wspomniałem, może on nie przypaść do gustu osobom poszukującym zwykłej lekkiej komedyjki lub nie do końca znających coenowski styl.
Bracia Coen są jednymi z tych reżyserów, którzy umiejętnie posłużyli się tym gatunkiem filmowym. Kolejny raz nie zawiedli swoich fanów i kolejny raz rozczarowali wyjadaczy popcornu. Na ekranie ujrzymy, na pierwszy rzut oka, prostą historię zwykłego obywatela USA. Larry Gopnik (Michael Stuhlbarg), Żyd pracujący jako wykładowca na uniwersytecie, do niedawna nie przejmował się wieloma problemami i wydawało mu się, że wszystko robi w jak najlepszym porządku. Jednak od dnia, kiedy żona oznajmiła mu chęć rozwiedzenia się z nim, wszystko zaczęło się walić. Główny bohater zostaje wplątany w wir nieszczęśliwych wydarzeń i jak na złość, nikt nie potrafi mu w jakikolwiek sposób pomóc. Pocieszeniem jest jedynie opalająca się sąsiadka, która swoim wyglądem i zachowaniem przywodzi na myśl słynną Mrs. Robinson z "Absolwenta".
Cała historia jest opowiedziana z bardzo dużą dozą ironii i aż kipi coenowskim poczuciem humoru. Momentami film może nam się wydawać aż nazbyt poważny i widz, który nigdy wcześniej nie zetknął się z twórczością braci, może mieć problem w wyłapaniu niektórych charakterystycznych dla Coenów chwytów komediowych. Jednak nie powinno to nic ujmować filmowi, albowiem Michael Stuhlbarg w roli Larrye'go Gopnika ukazuje swój świetny kunszt aktorski! Aktor niezbyt popularny, ale perfekcyjnie pasujący do roli mało pewnego siebie przeciętnego obywatela klasy średniej. Poza tym, mamy przerysowany klimat lat 60., przeciętnej dzielnicy domków jednorodzinnych w USA, co idealnie pasuje do całej reszty elementów dzieła. Muzyka Jefferson Airplane w połączeniu z wybrykami syna głównego bohatera (Aaron Wolff) może rozśmieszać i dać odczuć klimat tamtych lat.
Film godny polecenia każdemu fanowi braci Joel’a i Ethana Coenów. Jak wcześniej wspomniałem, może on nie przypaść do gustu osobom poszukującym zwykłej lekkiej komedyjki lub nie do końca znających coenowski styl.
Czy uznajesz tę recenzję za pomocną?
Recenzja Poważny człowiek (2009)
Eli lama sabachtaniKolejny po "To nie jest kraj dla starych ludzi" i "Tajne przez poufne" obraz braci Coen nie spotkał się z... czytaj więcej
Recenzja Poważny człowiek (2009)
Powaga zabija powoli"Poważny człowiek" to film niezwykły. Uważam, że od tego należy zacząć. Od kiedy wyszedłem z sali... czytaj więcej
Recenzja Poważny człowiek (2009)
Always look on the bright side of life!Oglądanie filmów Ethana i Joela Coenów jest dla mnie jak smakowanie wyśmienitego wina,... czytaj więcej
9
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.
